Rambo’yu sinemada gördükten sonra ilk tepkim , her yıl yeni bir Rambo filmi çıksa mutlu bir çocuk olacağım oldu. Her karamsar ve acımasız saniyeyi görmek beni o kadar mutlu etti ki, John Rambo’nun tekrar içinde olmasıyla hayatımın daha eksiksiz olduğunu hissettim ve bunun büyük bir övgü olduğunu düşünüyorsanız, Rambo fanatizmimin ne kadar güçlü olduğunun farkında olmalısınız: First’ün sonu Kan beni gözyaşlarına boğabilir ve hatta Rambo 3’ü seviyorum .
Doğru, Rambo 3 dedim .
Şimdi, tüm güvenilirliğimi kaybetmeden önce, insanlara, Sylvester Stallone’un kendisi gibi, Rambo’nun karakterinin genellikle kendi itibarı tarafından lekelendiğini ve derinlik ya da sinematik güç açısından asla yeterince itibar görmediğini hatırlatmaya değer olduğunu düşünüyorum. insanlar, bir zamanlar Rocky’nin Oscar™ adayı senaryosunu Stallone’un yazdığını unuturlar, ayrıca Rambo’nun gülen, ağlayan ve sevilen bir karakter olduğunu da unuturlar (çok uzun sürmese de). Bununla birlikte, yirmi yıl sonra katıldığımız çağdaş Rambo’nun dünyadan tamamen koptuğunu, kendi kendini empoze ettiği bir sürgün hayatı yaşadığını, gerçekte kim olduğunu asla kabul edemedikten sonra kendinden nefret ettiğini söyledi, yine de hala bir figür olmaya devam ediyor. Bu kadar acıya ve ölüme katlandıktan ve tatbik ettikten sonra, trajik sempatinin normal bir hayata asla yeniden uyum sağlayamaması.
İnsanlar filmi başlangıçta çok yavaş olduğu, çok az şey olduğu halde bir nehirde gidip gelmek için çok fazla para harcadığı için eleştirdiler, ancak ilk yarısı çok kısa olmasına rağmen, ilerleme hızını çok yalın 91 dakikalık çalışma süresi için mükemmel buldum. Bu noktaya kadar ekranda görmüş olabileceğiniz en acımasız savaş vahşeti ile serpiştirilmiş (kanın hiç bu kadar kırmızı göründüğünü görmemiştim), gerçek hız Rambo’nun eylemleri tarafından izlenmelidir.Yaptığı her şiddet eylemi, birkaç hızlı silah atışından güvenilir ok ve yayı kullanımına ve et öğütmede tek bir devasa egzersizle sonuçlanmasına kadar, içsel etkisini oluşturur.
Özellikle 80’lerden birçok aksiyon filmi gibi ( Koşan Adam her zaman favori bir örnektir) filmin seyirciden masumlara uygulanan şiddeti kınamasını, ardından kahraman kötü adamları yok ederken tezahürat yapmasını ve eğlenmesini istediğinin farkındayım. her ölüm, ama bu her zaman o filmlerin bir parçasıydı ve yeni Rambo ileAslında tamamen korkusuz bir eylem şiddeti tasviri görmek için canlandırıcı buldum. Filmin seyirciyi orta noktaya çekmesi için en ufak bir şans bile yok, vahşetin gücü bu kadar (ve beni yanlış anlamayın, bazılarını şok edici bulmuş olsam da bu öyle değil).
çok sık olur) ama benim açımdan işe yarıyor – en son ne zaman bir aksiyon filmi size ekrandaki şiddete olan sevginizi sorgulattı (kayıt içinA History OfViolence’ı saymıyorum , buna olan yakınlığıma rağmen). Ara… um, bir kahraman olarakViggo Mortensen, film benim için yaklaşmakta olan tehdit veya beklenmedik şiddet patlaması hakkındaydı) veya herhangi bir ahlaki meydan okuma sundu mu?
Filmin şiddetli doğası ve özellikle Burma’daki savaşı çevreleyen siyasi içerik nedeniyle, özel özellikler çoğu DVD’den çok daha alakalı ve aydınlatıcı, çünkü tüm konular film yapımcılarından oyuncu kadrosuna ve hatta yardım ekibine kadar herkes tarafından ele alınıyor. Burma halkının içinde bulunduğu kötü durum hakkında farkındalık yaratmaya katılan işçiler.
Yoruma kapalı.